پدر
قصه کوتاه عمر تو بی رحمانه بر دفتر خا کستری ام قلم می خورد
در اغوش ابرهای سرگردان شب
در فضای مبهم تنهایی
و صدای نا به هنجار جلاد که ترانه مرگ می سراید
در انتظار کلامی از تو
پدر تنها یک بار دیگر مرا صدا بزن
تا من با هزاران دست روزهایم را شکر گزاری کنم
بگو
تنها با یک کلام سرود اشکهایم را پا یان ده.
شعرازفاطمه سیستانی
.....سرنوشت....
گاهی گمان نمیکنی ولی میشود!!! گاهی نمیشودکه نمیشود. گاهی هزاردوره دعا بی اجابت است, گاهی نگفته قرعه به نام تومیشود, گاهی گدای گدایی وبخت باتونیست گاهی تمام شهرگدای تومیشودآقابیا
خوب به رخسار تکیده ام نگاه کن ای شرافت و ای افتخار من و زمانه بی سیرت من!به ژندگی جامه تقوایم و پوکی تارک ماءوایم.تو خود نگاه شو و تو خود صدا.تو خود ندا شو و تو خود ردا.بپوشان بر این عریان گدایان,ستر ستار و بنوشان بدین تشنه گان, شربی از میستان دلدارکه گر نه ایم جملگی خادمین درگاهش, نه ایم بلا شک کم از غبار در راهش.ای گذر کرده در زمان غریب به غربت این "سه ده" هزار سالم.ای گذارده گام محبت به چشم و ای گذشته ز راه پر نشیب کویمدوباره این چه شور و سوزیست که دل بنا رسیده به شهر حرامبرخ کشد چنگ و به دل زند زخم, تام و تمامکبود گنبد دارش به تیغ کشته همیسحر تمام خیالم و شام دار و ندارم بتاز و بیا و دل زنده کن به مهمانیتو ساقی سحرم, ای عزیز کنعانیدوباره عطر شبم عطر و بوی شعبانستدوباره من سخنم اشک و آه و افغانستچه میشود من و ما را ؟این چگونه احوال است؟دوباره زارم و حیران به نیم شعبانشدوباره دادم و افغان من به درگاهشبیا تو یار و ببر دل از این بیابانشبه هر کجا که تو هستی امیر و دربانشبیا بیا و ببین که ما چه سان گشتیمبه سایش چرخ روز و ماه و دورانشنه آبرو به جمال و نه روح در جانمنه راه رفتنم از پیش و پس بود آتشزنم به زخمه چنگ را چنان که آن به سر زنمرباعی دل خراب به ساز دل شکن زنمنیامدی نگار من که من پی سمن برینشسته ام براه تو که آئی و رهم بریبری مرا به آسمان بنزد یار و سروریکه منتظر تمام عمر پیش چنان قلندریشدم تمام چشم جان که بنگرم در او دمینیامدی نگار من ! نیامدی نیامدی !نگار من نیامدی , نیامدی نیامدیچقدر سخته
چقدر سخته که عشقت روبروت باشه
نتونی هم صداش باشی
چقدر سخته که یک دنیا بها باشی
نتونی که رها باشی
چقدر سخته...
چقدر سخته که بارونی بشی هر شب
نتونی آسمون باشی
چقدر سخته که زندونی بمونی بی در و دیوار
نتونی همزبون باشی
چقدر سخته...
"چه بدبخته قناری که بخونه
اما رویاش حسه بیرونه
چه بدبخته گلی که مونده تو گلدون
غمش یک قطره بارونه
چقدر سخته که چشمات رنگ غم باشه
ولی ظاهر پر از خنده
چقدر سخته که عشقت آسمون باشه
ولی آسون بگن چنده
چقدر سخته کلامت ساده پرپر شه
نتونی ناجیِش باشی
چقدر سخته که موندن راه آخر شه
نتونی راهیِش باشی
چقدر سخته توو خونت عین مهمون شی
بپوسی خسته بیرون شی
چقدر سخته دلت پر باشه ساکت شی
ولی توو سینه داغون شی
چقدر سخته که یک دنیا صدا باشی
ولی از صحنه ی خوندن جدا باشی
چقدر سخته که نزدیک خدا باشی
ولی غرق ادا باشی
"چه بدبخته قناری که بخونه
اما رویاش حسه بیرونه
