ما نیز حقیقت را یا فتیم

روزی فرا خواهد رسید که از این زمان واین احساسها خواهم گریخت.

آری روزی از این سرزمین خواهم گریخت و نخواهم گفت از کجا آمده ام.

روزی می روم و جملات به یاد ماندنی نثارش می کنم و نخواهم گفت از

کجا آموخته ام.

روزی به عمق نگاهش خواهم رفت وبرایش تفسیر می کنم و می گویم

درونش چه چیز را یافتم و نخواهم گفت از کجا آموخته ام .

روزی برای نوادگان تعریف خواهم کرد داستان بی سرانجام نگا ه های

سرشار و سکوت مهروموم شده را وشاهنامه ای خواهم نوشت برای

آیندگان که بخوانند و بدانند که ما در زندگی همچون آلات شطرنج گاهی

 کیش و گاهی مات خواهیم شد.

روزی به او خواهم گفت :که او تنها کسی است که گفته ها را برایش

گفته ام و اولین شنونده آنهاست.

و می دانم که به خود می بالد از شنیدن آن همه زیبایی.

کاش من نیز شنونده حرفهای سرشاری باشم که برای اولین بار نزد من

 عیان می شوند.

تا من بتوانم و قادر باشم درب کتابهای شاهنامه زندگیم رابرای همیشه

ببندم برای گذشتگان و کتابچه زیبای زندگی جدیدم را تحریر کنم با همان

دستان لرزان که زمانی محکم و استوار شاهنامه ای را نوشت و آرام

نبود.

وحال می لرزد وآرام می نویسد تا بگوید (ما حقیقت را یافتیم) و دیگر از

وازه من سخنی به میان نیاورد.

و هیچ قفلی بر در آن نخواهیم بست.

آنگاه آرام قلم را می گذارم و به خوابی عمیق فرو خواهم رفت.

یا صاحب العصر (عج)

بذکرک عاش قلبی