سفر کرده

عزیزم یک سال از سفرت گذشت بی آنکه حتی برای یک لحظه فراموش شوی امروز به یاد رفتنت چقدر اشک ریختم نمی دانی چقدر دوستت دارم بیشتر از شعر هایی که در دیوان حافظ وجود دارد می خواهم دشت شقایق رابا مهربانی قلب کوچکت قیاس کنم عزیزم دیدی چقدر زود گذشت آن همه خاطره ها.............

دیشب برای اولین بار سعی کردم به خودم تلقین کنم که باید عادت کنی تا آخر عمر با نبودش زندگی کنی و شهر تنهایی تنها جایی است که مردمانش بذیرای تو هستند ولی دلم راضی نشد خیلی تنها شدم بیشتر از آنچه که فکرکنی من میان غم بی تو غربت٫ شکست ٬انتظار گم شدم میان زمین و آسمان ای کاش می آمدی و زندگی ام را جان دوباره می بخشیدی ای کاش باز شاهد خنده های شیرین و دلنوازت می شدم.

اگر می دانستی چقدر منتظرت هستم حتی یک لحظه درنگ نمی کردی

ولی افسوس....افسوس